Kubicki Benedykt (1874–1951), malarz. Ur. 21 III w Święcianach w gub. wileńskiej, był synem Napoleona i Emilii z Glogerów. W r. 1888 zaczął uczęszczać do szkoły przy Tow. Zachęty Sztuk Pięknych w Petersburgu (otrzymał nagrody konkursowe za rzeźby i drzeworyty), a następnie był uczniem petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych, którą ukończył w r. 1897 ze świadectwem nauczyciela szkół średnich. Na dalsze studia wyjechał do Monachium, gdzie był uczniem A. Ażbégo, S. Grocholskiego i węgierskiego malarza S. Hollosy’ego. Z Monachium wyjeżdżał na studia do Włoch w r. 1898, a także wraz z Hollosym i jego uczniami na studia plenerowe na Węgry. W tym czasie brał udział w wystawach w Budapeszcie (na wystawie «Plastyka» został zakupiony obraz K-ego Suchotnica), w Monachium i Petersburgu. Następnie wyjechał do Paryża, gdzie pracował w Muzeum Przemysłu Artystycznego, a także zaprojektował panneaux dekoracyjne dla pawilonów działu rosyjskiego na Wystawie Światowej (1900). W l. 1901–19 mieszkał w Taganrogu, gdzie był nauczycielem rysunków w tamtejszej wyższej szkole handlowej, a także za zezwoleniem Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu prowadził prywatną szkołę malarstwa. W tym czasie brał udział w wystawach w Moskwie, Petersburgu i Wilnie.
Po pierwszej wojnie światowej powrócił do Polski i zamieszkał na stałe w Wilnie. W r. 1919 został powołany do prowadzenia zajęć z zakresu malarstwa na nowo utworzonym Wydziale Sztuk Pięknych Uniw. Stefana Batorego, a w n. r. został mianowany profesorem nadzwycz. K. prowadził katedrę malarstwa portretowego. W Wilnie należał do Stowarzyszenia Artystów Plastyków Wileńskich. Wystawiał swoje obrazy w r. 1928 na Wystawie Regionalnej w Wilnie (w dziale sztuki) i w 1929 na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (Wnętrze, Portret dziecka). Wystawiał także w Tow. Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. Po drugiej wojnie światowej K. repatriował do Polski. Ostatnie lata życia spędził w Łodzi, nie udzielając się już w życiu artystycznym. Był ożeniony (od r. 1901) z Marią Pikiel. Zmarł 18 II 1951 r. w Łodzi i tam został pochowany.
K. był przede wszystkim portrecistą. Malował portrety pojedyncze i nierzadko zbiorowe. Jeszcze w Petersburgu powstały portrety artystki Mieńszykowowej, artysty Ławrowa i zbiorowy portret rodziny senatora S. Iwanowa (1897). Następnie namalował portret zbiorowy rodziny Solskich (1900), portret rodziców artysty (1903), matki (1902), żony (1903), Babka i wnuczek (1904), portret E. Garszyna (1912). W okresie wileńskim portretował K. artystów i profesorów Uniw. Stefana Batorego: prorektora Józefa Ziemackiego (portret wykonany pośmiertnie w r. 1926 i ofiarowany przez artystę uniwersytetowi), rektora M. Siedleckiego (1921), prof. S. K. Władyczkę, malarza Ferdynanda Ruszczyca, rzeźbiarza K. Dauna (1928). Namalował także swoje Autoportrety (1902, 1934).
Portret K-ego F. Ruszczyca w Muz. Sztuki w Wilnie; – Allgemeines Lexikon der bildenden Künstler des XX Jahrhunderts, Hrsg. v. H. Vollmer, Leipzig 1956 III (A. Ryszkiewicz); Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Katalog działu sztuki Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu, P. 1929; Przewodnik po wystawie Tow. Zachęty Sztuk Pięknych, W. 1936 nr 62 s. 14; – Ruszczyc F., Wydział Sztuk Pięknych Uniw. Stefana Batorego w l. 1919–1929, w: Księga pamiątkowa Uniwersytetu Wileńskiego, Wil. 1929; – „Dzien. Łódzki” 1951 nr 51 (nekrolog); „Tyg. Illustr.” 1897 t. 2 nr 41; „Ziemia” 1912 s. 86 (Zbiory J. Olszewicza); – IS PAN w W.: Materiały do Słownika Artystów; – Informacje prof. V. Drêmy z Wilna.
Róża Jodłowska